Proces

Volgers van dit blog weten dat ik al sinds de corona lockdowns een probleem heb met de verhuurder van mijn woning. Terwijl iedereen verplicht binnen zat liet het bedrijf mensen de wijk door lopen om de netheid van tuintjes te controleren. Ze kletsten zich bovendien bij veel huurders de woning binnen.

Huisbezoeken van deur tot deur terwijl iedereen zichzelf moest opsluiten vanwege besmettingsgevaar. Eén van de vele tegenstrijdigheden in het Nederlands corona beleid. Het bemoeizieke ‘wijkbeheer’ behoorde tot de ‘essentiële beroepen’ die hun werk bleven doen, terwijl winkels en horeca, theaters en musea, kappers en fysiotherapeuten, tandartsen en vele operatiekamers gesloten bleven. Medische behandelingen werden uitgesteld. Mensen stierven aan onbehandelde kanker. Ik breng het maar even in herinnering. In mijn vorige blogberichten is genoeg terug te lezen over die tijd.

Die houding van “sociale” verhuurders, om de bewoners te willen controleren en daarvoor ook tijdens de lockdowns mensen van huis tot huis te sturen, zou wel eens de verklaring kunnen zijn waarom juist in de arbeiderswijken zoveel meer besmettingen zijn geweest dan in wijken waar de privacy van bewoners wordt gerespecteerd.

Ik liet dat wijkbeheer dus niet binnen en we werden het niet eens over mijn tuininrichting. De verhuurder begon daarom een proces tegen mij, advocaten schreven heen en weer, de rechtbank stelde behandeling al een paar maal uit. Voortdurend maak ik foto’s om aan te kunnen tonen hoe mijn tuin er in werkelijkheid uitziet.

Veel bewoners pasten zich aan en bedekten hun tuin volledig met bestrating of kunstgras, omzoomd door een muur van houten latten. Ik weiger dat. Ook een verhuurder mag mijn grenzen niet overschrijden.

Tegen de besmettelijke ziekte was aanvankelijk niets te doen, omdat er nog onvoldoende onderzoek was gedaan. Er werd geëxperimenteerd met bestaande medicijnen, gepubliceerd over oud en nieuw onderzoek, behandelmethoden ontwikkeld en vaccins op de markt toegelaten.

Het Nederlands beleid was: Blijf thuis als je besmet bent. Neem een aspirientje. Kun je geen adem meer krijgen dan kun je in het ziekenhuis aan de beademing. In andere landen werd direct na een positieve corona test vroegmedicatie mee naar huis gegeven. Nederlandse artsen die vroegmedicatie voorschreven werden beboet en konden geschorst worden.

Ik volgde de publicaties en koos voor mijzelf wat ik als de beste bescherming zag.

Al snel werd bekend dat het virus via de luchtwegen je lichaam in kwam, dus was luchtfiltering een voor de hand liggende bescherming. Ik schafte een herbruikbaar masker aan met de beste beschikbare filters en droeg dat in de supermarkt en als ik zieke mensen bezocht. Ik zocht uit welke medicatie en supplementen beschikbaar waren ter verbetering van de weerstand tegen infectie ziekten. Dat schafte ik aan voor eigen gebruik en ik gaf het ook aan mensen die ziek werden en daarbij geen medische hulp kregen.

Ik had veel vrienden verloren en rondom mij kregen leeggekomen woningen nieuwe bewoners. Bezig met het oppotten van de tomatenplantjes zag ik alle gasten van een housewarming party langs mijn tuin voorbij lopen. Ik maakte een paar jongens een complimentje met hun krullen. “Is dat je eigen haar? Mooi. Heb je het al lang laten groeien?” Ik deed vrolijk uit vriendelijkheid maar voelde me kwetsbaar. Verdriet over het verlies van mijn vrienden, de vernieling en diefstal door de verhuurder, de voortdurende juridische dreiging, raakten me diep. Op dat moment werd ik door een oude grijze man aangesproken.

Ook hij werd ziek. De verschijnselen kende ik inmiddels en ik bood ook hem aan, de middelen te brengen die ik zelf na besmetting zou nemen. Zo kwam ik de eerste keer bij hem thuis. Hij had zich kaal geschoren, wat hem beter stond en er gek genoeg jonger deed uitzien.

Gemaskerd legde ik uit waarom ik dat masker met filters droeg, wat de werking van de supplementen, enzymen en mineralen was en hoeveel voor zijn lichaamsgewicht nodig was. Hij mocht me een hand geven, geen 3 zoenen of een knuffel. Hij mocht naast me zitten op zijn bank, maar niet aanraken. Dat leek niet de meest voor de hand liggende situatie voor romantische plannen. Toch zei hij toen al iets wat ik zo zou kunnen opvatten.

https://youtu.be/a3b_0XZv4fM

“Als je een relatie wilt, dan sta ik daar voor open.” Precies in die formulering. Het zou de beantwoording kunnen zijn van een vragenlijst bij inschrijving op een dating site. Misschien heeft daten in natura ook die vorm aangenomen? Hij bleek vele jaren jonger dan ik te zijn en gewoonten zijn veranderd in de 40 jaren die mijn laatste relatie duurde.

“Je bent een mooie vrouw.” Daar moest ik vanachter mijn masker om lachen, want ik wist hoe ik er gemaskerd uitzag. “Nee, echt” zei hij “Ik heb je toch ook gezien zonder masker? Je bent zo jong. Op jouw figuur kunnen veel jonge meisjes jaloers zijn. Ik kon je niet geloven toen je zei hoe oud je was. We kunnen ook gaan trouwen.”
Alsof hij verder ging met het aanvinken van de vragenlijst.

“Daar ben je wel erg snel mee”, heb ik hem die dag gezegd. “Laten we eerst eens kijken of we vrienden kunnen worden, dan zal ik je later uitleggen waarom ik niet wil trouwen.”